'Waarom zou ik naar de kerk gaan?'
Zo heet een boekje dat in mijn kast staat. De schrijver geeft in dit boekje 21 antwoorden op deze vraag. Het tweede antwoord dat hij geeft, luidt: 'Om een gewoonte vol te houden.' Dat klinkt niet heel geestelijk. Geestelijker klinkt het om te zeggen: Ik ga naar de kerk: Uit liefde tot God. Of: Uit honger naar Gods Woord. Dat zijn ook goede redenen om naar de kerk te gaan. Maar het volhouden van een gewoonte is ook een goede reden.
De Coronacrisis ligt nu achter ons. Corona heeft het gemeenteleven flink ontregeld, de vaste gang naar de kerk verstoord. Sinds enkele maanden zijn de maatregelen opgeheven. De meeste gemeenteleden kwamen weer terug naar de kerk. Wat fijn om te zien! Elke zondag zien we elkaar weer. Hoewel. Sommige gemeenteleden heb ik nog niet gezien. Sommige gezinnen (die voorheen trouw elke zondag in de kerk kwamen) zie ik nu af en toe. De ene keer wel, de andere keer niet. Dat is te merken in de kerk. De ene keer zit de kerk vol, de andere keer loop je een halfvolle kerk binnen. Hoe komt dat? Hebben we minder behoefte aan het horen van Gods Woord? Bevallen de vormen ons niet meer? Of....?
Als je het Evangelie leest, dan zie je dat Jezus op de sabbat naar de synagoge ging. 'Naar Zijn gewoonte' staat er dan bij (Luk. 4:16) Jezus ging dus uit gewoonte naar de kerk. Als Jezus zaterdagmorgen uit zijn bed stapte, dan vroeg hij zich niet af: Zal ik vandaag naar de kerk gaan, of niet? Heb ik er behoefte aan om naar de kerk te gaan, of niet?
Die vraag stelde hij zich niet. Hij ging gewoon. Naar Zijn gewoonte. Dat is dus niet verkeerd. Als onze kerkgang niet meer is dan een gewoonte, is dat arm. Maar als onze kerkgang minder is dan een gewoonte, is dat ook arm. Laten wij Jezus ook hierin navolgen. Daar zijn goede redenen voor:
God roept ons samen. Elke week weer. In het klokgelui dat zondags boven stad en dorp klinkt, mogen wij de roepstem van de levende God horen: Kom! Kom! Kom! 'Kom voor Zijn aangezicht!' (Psalm 100) 'Laten wij de onderlinge bijeenkomst niet nalaten, zoals bij sommigen de gewoonte is!' (Heb. 10:25)
De geloofsgemeenschap rekent op ons. Wat is een club van zeven als er telkens één of twee niet komen opdagen...?
Wij hebben beloofd om trouw te zijn in de kerkgang. Bij onze geloofsbelijdenis is ons de vraag gesteld: 'Wilt u (...) getrouw zouden zijn onder de bediening van het Woord en de sacramenten?' Daar hebben we 'ja' op gezegd. Wij hebben een verplichting op ons genomen.
Onderschat ook niet de opvoedkundige waarde van een vaste regelmaat in de kerkgang. Laten we in ons doen en laten ook aan onze kinderen denken. Hoe voeden wij onze kinderen op? Niet alleen onze woorden hebben invloed op hen. Ook onze daden en onze gewoonten.
Datum: Juni 2022